ఒక రాజు, ఏడుగురు కొడుకులు

అనగనగా ఒక ఊరికి ఒక రాజు గారు వుండేవారు, ఆయనకి ఏడుగురు కొడుకులు ఉండేవారు. ఒక రోజు ఆ ఏడుగురు కొడుకులు చాపలు పట్టడానికి వెళ్ళారు. ఏడు చేపలు తెచ్చారు. ఆ తెచ్చిన చేపలిని ఎండబెట్టారు.

సాయంత్రానికి ఆరు చేపలు ఎండాయి కాని, యేడొ చాప ఎండలేదు. ఆ చేపను పట్టిన రాజకుమారుడు చేపని “చేప చేప ఎందుకు యెండలెదు” అని అడిగాడు. ఆ చేప “గడ్డిమోపు అడ్డమొచ్చింది” అని బదులు చెప్పింది. ఆ రాజకుమారుడు వెళ్ళి గడ్డిమోపుని

“నా చేప ఎండకుండా ఎందుకు అడ్డం వచ్చావు?” అని అడిగాడు. గడ్డిమోపు అందీ “ఈ రోజు ఆవు నన్ను మేయడానికి రాలెదు” అని.

రాజకుమారుడు వెంటనే ఆవు దగ్గరికి వెళ్ళి, “ఈ రోజు నువ్వు గడ్డి ఎందుకు మెయలేదు?” అని అడిగాడు. “నన్ను ఈ రోజు పాలేరాడు తీసుకెళ్ళలెదూ” అని చెప్పింది.

రాజకుమారుడు పాలేరాడిని అడిగాడు “ఎందుకు ఈ రోజు ఆవుని గడ్డి మేయడానికి తీసుకుని వెళ్ళలేదు” అప్పుదు పాలెరాడు ఇల అన్నది, “అమ్మ నాకు అన్నం పెట్టలేదు” అని.

అమ్మ ని అడిగితే అమ్మ అందీ “అక్కడ పాప ఏడుస్తొంది”

రాజకుమారుడు పాపని “పాప, పాప, ఎందుకు ఏడుస్తున్నావూ” అని అడిగితే, పాప “నన్ను చీమ కుట్టింది” అని గుక్కలు పెడుతూ చెప్పింది.

రాజకుమారుడు పట్టువదలని విక్రమార్కుడు లాగ చీమ ని కూడ అడిగాడు “చీమ చీమ పాపని ఎందుకు కుట్టావూ”

ఆప్పుదు చీమ అంది “నా పుట్టలో వేలు పెడితె నేను కుట్టనా” అని…

చిన్నప్పుడు మా అమ్మమ్మ మాకు ఈ కథ చెప్పేది. చాల కాలం ఇదొక మాములు కథ అనుకున్నాను. పెద్దయ్యాక మా పిల్లలకు ఈ కథ చెపుతున్నప్పుడు అర్ధం అయ్యంది. ఒకొక్క సారి చాల చిన్న చిన్న సంఘటనలకు పెద్ద పెద్ద ఫలితాలు ఉంటాయని. చిన్న పాపను చీమ కుడితే ఆ రోజు రాజకుమారుడికి రాత్రి భోజనం లో ఎండు చాప లేదు. ఇది ఇంగ్లీష్ లో కూడ ఒక కవిత రూపం లో మనం వినే వుంటాము:

మేకు లేక గుర్రపు లాడం పోయె.

లాడం లేక గుర్రం పోయె.

గుర్రం లేక బంటు పోయె.

బంటు లేక సందేశం పోయె.

సందేశం లేక యుధ్ధం పోయె.

యుద్ధం పోతే రాజ్యం పోయె.

అంతా చూస్తే మేకు లేక రాజ్యం పోయె.