మానవత్వం

ఒకసారి ఓ వ్యక్తి అడవిలో ప్రయాణిస్తున్నాడు. దార్లో ముగ్గురు దొంగలు అతడిమీద పడి, అతడి వద్ద వున్నవన్నీ దోచుకున్నారు. దొంగల్లో ఒకతను ఇలా అన్నాడు వీడ్ని ప్రాణాలతో వదిలేయడం మంచిదికాదు. రేపెప్పు డైనా మనల్ని గుర్తుపట్టి ప్రభుత్వానికి అప్పగించవచ్చు. అందకే వీడ్ని చంపేస్తే పోతుంది అని బాటసారిని చాకుతో పొడవ బోయాడు.

రెండవ దొంగ అతడ్ని ఆపాడు. మన పని దోచుకోవడమే కానీ చంపడం కాదు. అనవసరంగా వీడ్ని చంపిన పాపం మనకెందుకు? గుర్తువట్టి ప్రభుత్వానికి అప్పగిస్తారని భయపడి అందర్నీ చంపుతూ పోవడమేనా మన పని ఏది ఎలా జరగాలో అలాగే జరుగుతుంది. మనం ఈ అడవినుండి బయటపడేలోగా వీడు మనల్ని పట్టించుకోకుండా వుంటే చాలు. అందుకని వీడి కాళ్ళ, చేతులు కట్టిపడేద్దాం అన్నాడు. మొదటిదొంగ సరేనన్నాడు. ఇద్దరూ కలసి అతడ్ని కట్టి పడేశారు.

మూడవ దొంగకు అదికూడా నచ్చలేదు. మిగిలిన ఇద్దరితో కలసి వెళ్ళినట్టేవేల్లి మళ్ళీ వెనక్కి వచ్చాడు. బాటసారిని చూచి “అయ్యో...! నిన్నెంతగా హింసించాము. సరే...నీ కట్లు విప్పేస్తాను. నీ ఇంటికి త్వరగా క్షేమంగా వెళ్ళిపోవచ్చు” అని కట్లు విప్పాడు. అంతటితో ఆగకుండా ఈ అడవిలో ఇంకా దొంగలుండవచ్చు. నీ వద్ద దోచుకునేటందుకు ఏమి లేవు ఆ కోపంలో నిన్ను చంపినా చంపవచ్చు. అందుకని జనం తిరిగే రహదారికి వెళ్ళేవరకూ నేనూ నీతోనే వస్తాను. పదా. బయల్దేరు అన్నాడు.

బాటసారి దొంగ మంచితనానికి ఆశ్చర్యపోయాడు. ఇద్దరూ కొంతసేపటికి రహదారి చేరుకున్నారు. అప్పుడు బాటసారి దొంగతో అన్నాడు. "అయ్యా...! మీరెంతో మంచివారిలా గున్నారు. మీరు చేసిన సహాయానికి మిమ్మల్ని ఇలా పోనివ్వలేను. దయచేసి నా ఇంటికొచ్చి భోజనం చేసి వెళ్ళండి" అంటూ ప్రాధేయపడి బలవంతంగా తనింటికి తీసుకెళ్ళాడు. దొంగ పాపం భోజనం చేస్తుండగా బాటసారి వెనకనుండి ఓ దుడ్డు కర్రతో తలమోద గట్టిగా బాదాడు దొంగ తలనట్టుకుని “అబ్బా” అని క్రిందపడిపోగానే ఇరుగు పారుగు వారిని కేకేసి దొంగను వారికి అప్పగించాడు బాటసారి.

దానవుల్లో మానవత్వం వున్నట్లే మానవుల్లో కూడా బాటసారిలాంటి దానవులు కూడా వుంటారు.